بامداد

حس وزش باد          درلحظه های بامداد 

مرا کشاندبه               اوج احساسات 

چشمانم پر زاشک       ز وهم وخیال 

فکر نبود تو                  در بیکران ماه

چشمک زد ناگاه          شهاب تنهایی 

فکرت رها باد              ای همه زیبایی 

چون نیستی در بر      گمان مبر تنهام 

هر لحظه بایادت         روشن شود دنیام

طلوع

تکیده و خشک بودم

پاهایم تا زانو در خاک خفته بود

به ناگاه آسمان غرشی کرد

                    و مرا غسل کشید

کم کم جوانه زدم

تو طلوع کردی

با هر طلوع و غروب تو

                    من رشد کردم

حال درختی بارورم

                    آماده در انتظار تو

---

زینب.ش / 25 فروردین 1388

پاییز (اشعار خودم)

چه بگویم از تو که گرفتی از من همه ی زندگیم را همراه نسیم بهاری تو وزیدی بر من و چون پاییز زردم کردی، خشکم زرد سکوت کردم، چون تو بهارم بودی حال تو نیستی و من حتی برگ های خشکیده ام را هم ندارم زینب ش. / 03-07-1388/ ساعت 22:16

برف (اشعار خودم)

برف

به سپیدی ملحفه های روی بند

و به سبکی دل من

آن هنگام که می زند به سوی تو پر

________________________________________________

آرام بگیر ای دل

دیگر او در بَرَت نیست

دیگر خیالت در سَرش نیست

تو ماندی و غم نبودن او

حقا که زندگی لایقت نیست.

زینب .ش - 1388/07/03

تجسم... (اشعار خودم)

به نام خدا

تو را تو ذهنم مجسم می کنم

می خوام تو رویات غرق شم

ولی تو از من دوری، مثل شکوفه های سیب

روی نوک درخت

کاش می تونستم با یه نردبون

بیام و ...

... بچینمت